De ochtend deelt de lakens uit, ze zijn zo warm en zacht

Ik begrijp de go go go-getters van deze tijd niet goed. Ze zijn met zo veel en kijken het leven zelfverzekerd en al glimlachend in de ogen als ze een ochtendloopje doen in hun op maat gemaakte loopschoenen, de smartwatch houdt elke stap bij en de route die elkeen op Strava en consorten kan gaan bewonderen. Ik versta er niet erg veel van. Ze zijn met zo veel en beleven productieve dagen in nucleaire modelfamilies en ze betalen mooie (nu ja, geen mooie maar in ieder geval grote) huizen af door de noeste arbeid die ze na de ochtendactiviteit en voor de avondsmoothie verrichten en ze hebben zoveel verwezenlijkingen te delen met de wereld, non-stop content voeden zij deze wereld, consumeren deze wereld tot er enkel een dun vliesje overblijft. Zij zij zij, zij zijn soms ook mij maar doorgaans hang ik toch maar in de zetel met een bovenmaatse zak chips, me afvragend of ik genoeg energie heb voor nog een aanstonds rondje onanie. Meestal wel hoor, ik ben ten slotte een kwieke dertiger van een breinjaar of zeventig. Was het niet handen boven de lakens, meneer pastoor? Lethargie en katatonie weerspannen om het luidst en ik denk dat ik me nog maar eens aan het roeien zet, dat doen zij toch ook en ze zijn met zo veel en ze delen zo veel op de plaatsen waar je niet gelukkig maar wel ledig wordt.